Apel w łódzkim obozie.
Prewencyjny
Obóz Policji Bezpieczeństwa dla Młodzieży Polskiej w Łodzi (niem.
Jugend- lub Kinder-KZ, a także Polen-Jugendverwahrlager der
Sicherheitspolizei in Litzmannstadt) – obóz koncentracyjny mieszczący
się w okupowanej Łodzi - (Litzmannstadt), przeznaczony dla dzieci i
młodzieży polskiej w wieku od 2 do 16 lat.
Do obozu w Łodzi na podstawie wyroków niemieckich sądów kierowano młodocianych więźniów obojga płci z terenów całej Polski, głównie ze Śląska, Zagłębia Dąbrowskiego, Wielkopolski, Pomorza, Mazowsza, a także z Łodzi i terenów rejencji łódzkiej. Trafiały tu bezdomne dzieci zatrzymane na ulicach, drogach i dworcach kolejowych, osierocone w wyniku zabicia bądź wywozu rodziców na roboty do Niemiec lub do obozów koncentracyjnych czy więzień. Osobną grupę stanowiły dzieci członków ruchu oporu i więźniów politycznych skazanych przez nazistowskie sądy, które Niemcy uważali za "dzieci terrorystów polskich".] Były to np. dzieci z Mosiny i Poznania należące do aresztowanych za działalność antyfaszystowską osób skupionych wokół dra Franciszka Witaszka. Do obozu kierowano również dzieci Polaków wysiedlonych z różnych regionów Polski m.in. z terenów Zamojszczyzny tzw. "Dzieci Zamojszczyzny". Po ukończeniu 16 lat dzieci wywożono do obozów koncentracyjnych dla dorosłych. Część z nich trafiła bezpośrednio do KL Auschwitz. Pierwsza grupa więźniów trafiła do obozu 11 grudnia 1942 roku. Więźniem z numerem 1 był Zdzisław Włoszczyński.
Wszystkie uwięzione dzieci musiały ciężko pracować od 8.00 do 16.00 i ustalano im dzienne normy, które musiały wykonać. Działo się to nawet wbrew okupacyjnemu prawodawstwu, które za najmniejszy dopuszczalny wiek,od którego można było rozpocząć pracę ustalało wiek lat 12. W obozie łódzkim chłopcy wyrabiali buty ze słomy, koszyki z wikliny, paski do masek gazowych oraz skórzane części do plecaków. Dziewczynki pracowały w pralni, kuchni, pracowni krawieckiej i w ogrodzie. Ciężką pracę administracja nagradzała skromnym wyżywieniem. Dzieci otrzymywały na śniadanie kromkę suchego chleba i kubek czarnej kawy bez cukru, na obiad zupę z ziemniaków w łupinach lub z brukwi, bez tłuszczu, a kolacja była powtórzeniem śniadania.
11 grudnia 1942 roku do obozu przybył pierwszy transport. Przez obóz do 18 stycznia 1945 przeszło, wg różnych szacunków, od kilku do kilkunastu tysięcy dzieci. Historycy szacują liczbę małoletnich więźniów na 5–10 tys. Dokładna liczba ofiar nie jest znana, ponieważ Niemcy zabrali lub zniszczyli dokumentację obozu podczas ewakuacji. Głodowe racje żywnościowe, praca ponad siły, fatalne warunki sanitarne, brutalne traktowanie młodocianych więźniów powodowały wysoką śmiertelność – wyzwolenia doczekał się niecały tysiąc dzieci. Obóz został wyzwolony 19 stycznia 1945 przez Armię Czerwoną.
Do obozu w Łodzi na podstawie wyroków niemieckich sądów kierowano młodocianych więźniów obojga płci z terenów całej Polski, głównie ze Śląska, Zagłębia Dąbrowskiego, Wielkopolski, Pomorza, Mazowsza, a także z Łodzi i terenów rejencji łódzkiej. Trafiały tu bezdomne dzieci zatrzymane na ulicach, drogach i dworcach kolejowych, osierocone w wyniku zabicia bądź wywozu rodziców na roboty do Niemiec lub do obozów koncentracyjnych czy więzień. Osobną grupę stanowiły dzieci członków ruchu oporu i więźniów politycznych skazanych przez nazistowskie sądy, które Niemcy uważali za "dzieci terrorystów polskich".] Były to np. dzieci z Mosiny i Poznania należące do aresztowanych za działalność antyfaszystowską osób skupionych wokół dra Franciszka Witaszka. Do obozu kierowano również dzieci Polaków wysiedlonych z różnych regionów Polski m.in. z terenów Zamojszczyzny tzw. "Dzieci Zamojszczyzny". Po ukończeniu 16 lat dzieci wywożono do obozów koncentracyjnych dla dorosłych. Część z nich trafiła bezpośrednio do KL Auschwitz. Pierwsza grupa więźniów trafiła do obozu 11 grudnia 1942 roku. Więźniem z numerem 1 był Zdzisław Włoszczyński.
Wszystkie uwięzione dzieci musiały ciężko pracować od 8.00 do 16.00 i ustalano im dzienne normy, które musiały wykonać. Działo się to nawet wbrew okupacyjnemu prawodawstwu, które za najmniejszy dopuszczalny wiek,od którego można było rozpocząć pracę ustalało wiek lat 12. W obozie łódzkim chłopcy wyrabiali buty ze słomy, koszyki z wikliny, paski do masek gazowych oraz skórzane części do plecaków. Dziewczynki pracowały w pralni, kuchni, pracowni krawieckiej i w ogrodzie. Ciężką pracę administracja nagradzała skromnym wyżywieniem. Dzieci otrzymywały na śniadanie kromkę suchego chleba i kubek czarnej kawy bez cukru, na obiad zupę z ziemniaków w łupinach lub z brukwi, bez tłuszczu, a kolacja była powtórzeniem śniadania.
11 grudnia 1942 roku do obozu przybył pierwszy transport. Przez obóz do 18 stycznia 1945 przeszło, wg różnych szacunków, od kilku do kilkunastu tysięcy dzieci. Historycy szacują liczbę małoletnich więźniów na 5–10 tys. Dokładna liczba ofiar nie jest znana, ponieważ Niemcy zabrali lub zniszczyli dokumentację obozu podczas ewakuacji. Głodowe racje żywnościowe, praca ponad siły, fatalne warunki sanitarne, brutalne traktowanie młodocianych więźniów powodowały wysoką śmiertelność – wyzwolenia doczekał się niecały tysiąc dzieci. Obóz został wyzwolony 19 stycznia 1945 przez Armię Czerwoną.
Artyykuł na "Centrum dialogu"
Pomnik Martyrologii Dzieci (Pomnik Pękniętego Serca)
w Łodzi w Parku Szarych Szeregów.
zdjęcie - źródło
w Łodzi w Parku Szarych Szeregów.
zdjęcie - źródło
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz