Maria
Mandl lub też Mandel (ur. 10 stycznia 1912 w Münzkirchen w Austrii,
stracona 24 stycznia 1948 w Krakowie) - nadzorczyni SS (SS-Aufseherin) w
niemieckich obozach koncentracyjnych, kierowniczka obozu dla kobiet
Auschwitz-Birkenau w Brzezince i zbrodniarka wojenna.
Ukończyła cztery klasy tzw. szkoły wydziałowej (zawodowej), pracowała jako urzędniczka prywatna. Od 1938 członkini SS. W 1938 zgłosiła się do pracy w obozach koncentracyjnych, ze względu (jak twierdziła) na to, że funkcjonariusze w tych obozach stosunkowo dobrze zarabiali.
Służbę w obozach koncentracyjnych rozpoczęła 15 września 1938 od obozu w Lichtenburgu (Saksonia-Anhalt) - jednego z pierwszych obozów koncentracyjnych w Niemczech. Pracowała tam z około pięćdziesięcioma kobietami. Stąd 15 maja 1939 przeniesiono ją z innymi strażniczkami do nowo otwartego obozu Ravensbrück koło Berlina, gdzie odbywało się szkolenie dozorczyń SS obozów koncentracyjnych. Od 7 października 1942 do listopada 1944 była kierowniczką (SS-Lagerführerin) obozu kobiecego Auschwitz II - Birkenau. Jej zwierzchnikiem w obozie był tylko Rudolf Höss. Mandel kontrolowała żeńskie podobozy KZ Auschwitz w miejscowościach Hindenburg, Lichtenwerden- okolice Mařenic w Czechach, Budy i Rajsko w okolicy Oświęcimia. Jej władza nad więźniarkami i podwładnymi była absolutna.
W czasie służby w Auschwitz-Birkenau własnoręcznie podpisała rozkazy posyłające na śmierć w komorach gazowych około 500 tysięcy kobiet i dzieci: Żydów, Cyganów, Polaków oraz więźniów politycznych wielu narodowości. Niezależnie od tego swoim zachowaniem w obozie zasłużyła sobie na pseudonim "Bestii". Za jej rządów w Brzezince topiono i palono żywcem w piecach noworodki i kilkumiesięczne dzieci. Znany był w obozie przypadek, gdy Mandel kazała nowo narodzone dziecko wyrzucić na dwór, gdzie zjadły je szczury. Osobiście dokonywała selekcji chorych więźniarek, przeznaczając je na śmierć w komorach gazowych. Prześladowała też okrutnie kobiety ciężarne, posyłając je na śmierć przez zastrzyk fenolu, wykonywany przez zbrodniarzy: lekarza SS Friedrich Entress oraz sanitariuszy SS (zwłaszcza Josef Klehr). Oprócz tego wyznaczała kobiety i dzieci do pseudomedycznych eksperymentów prowadzonych przez lekarzy SS. Niezliczone są też przypadki maltretowania i bicia więźniarek przez Marię Mandel. Potrafiła katować umysłowo chorą więźniarkę tak długo, póki jej nie zabiła. Dodać do tego szeregu zbrodni należy przymusowe wyznaczanie więźniarek do obozowego domu publicznego. W Brzezince zaprzyjaźniła się z inną zbrodniarką Irmą Grese, skazaną później na karę śmierci w pierwszym procesie załogi Bergen-Belsen. Mandel jako „melomanka” troszczyła się o założoną przez nią w 1942 orkiestrę kobiecą "Mädchenorchester von Auschwitz", która towarzyszyła więźniom na apelach, przy egzekucjach, powrotach więźniów z pracy i przybyłym transportom. Członkinie orkiestry były stosunkowo lepiej traktowane niż inne więźniarki. Mieszkały w czystych barakach i miały lepsze wyżywienie. W 1944 Mandel została odznaczona wojennym Krzyżem Zasługi II klasy.
31 października 1944 została przeniesiona na stanowisko SS-Oberaufseherin do obozu Mühldorf, podobozu KZ Dachau. W obozie Auschwitz-Birkenau zastąpiła ją Elisabeth Volkenrath. W maju 1945 Mandel uciekła z Mühldorfu razem z komendantem obozu Langleistem w pobliskie Alpy. Wkrótce potem pojawiła się w rodzinnym Münzkirchen. Ojciec jednak odmówił jej przyjęcia w domu rodzinnym, dlatego szukała schronienia u swej siostry w pobliskim Luck.
10 sierpnia 1945 została schwytana i przesłuchana przez władze amerykańskie. Po wydaniu jej w listopadzie 1946 r. władzom polskim została osądzona przez Najwyższy Trybunał Narodowy w pierwszym procesie oświęcimskim. Uznana za winną, wobec ogromu popełnionych zbrodni, skazana została 22 grudnia 1947 na karę śmierci przez powieszenie. 24 stycznia 1948 r o wschodzie słońca (7:09) Maria Mandel oraz inni skazani: Arthur Liebehenschel, Hans Aumeier, Max Grabner, Karl Ernst Möckel zawiśli na szubienicy w więzieniu Montelupich w Krakowie. Ciało jej zostało przekazane do dyspozycji Akademii Medycznej w Krakowie jako materiał poglądowy.
Ukończyła cztery klasy tzw. szkoły wydziałowej (zawodowej), pracowała jako urzędniczka prywatna. Od 1938 członkini SS. W 1938 zgłosiła się do pracy w obozach koncentracyjnych, ze względu (jak twierdziła) na to, że funkcjonariusze w tych obozach stosunkowo dobrze zarabiali.
Służbę w obozach koncentracyjnych rozpoczęła 15 września 1938 od obozu w Lichtenburgu (Saksonia-Anhalt) - jednego z pierwszych obozów koncentracyjnych w Niemczech. Pracowała tam z około pięćdziesięcioma kobietami. Stąd 15 maja 1939 przeniesiono ją z innymi strażniczkami do nowo otwartego obozu Ravensbrück koło Berlina, gdzie odbywało się szkolenie dozorczyń SS obozów koncentracyjnych. Od 7 października 1942 do listopada 1944 była kierowniczką (SS-Lagerführerin) obozu kobiecego Auschwitz II - Birkenau. Jej zwierzchnikiem w obozie był tylko Rudolf Höss. Mandel kontrolowała żeńskie podobozy KZ Auschwitz w miejscowościach Hindenburg, Lichtenwerden- okolice Mařenic w Czechach, Budy i Rajsko w okolicy Oświęcimia. Jej władza nad więźniarkami i podwładnymi była absolutna.
W czasie służby w Auschwitz-Birkenau własnoręcznie podpisała rozkazy posyłające na śmierć w komorach gazowych około 500 tysięcy kobiet i dzieci: Żydów, Cyganów, Polaków oraz więźniów politycznych wielu narodowości. Niezależnie od tego swoim zachowaniem w obozie zasłużyła sobie na pseudonim "Bestii". Za jej rządów w Brzezince topiono i palono żywcem w piecach noworodki i kilkumiesięczne dzieci. Znany był w obozie przypadek, gdy Mandel kazała nowo narodzone dziecko wyrzucić na dwór, gdzie zjadły je szczury. Osobiście dokonywała selekcji chorych więźniarek, przeznaczając je na śmierć w komorach gazowych. Prześladowała też okrutnie kobiety ciężarne, posyłając je na śmierć przez zastrzyk fenolu, wykonywany przez zbrodniarzy: lekarza SS Friedrich Entress oraz sanitariuszy SS (zwłaszcza Josef Klehr). Oprócz tego wyznaczała kobiety i dzieci do pseudomedycznych eksperymentów prowadzonych przez lekarzy SS. Niezliczone są też przypadki maltretowania i bicia więźniarek przez Marię Mandel. Potrafiła katować umysłowo chorą więźniarkę tak długo, póki jej nie zabiła. Dodać do tego szeregu zbrodni należy przymusowe wyznaczanie więźniarek do obozowego domu publicznego. W Brzezince zaprzyjaźniła się z inną zbrodniarką Irmą Grese, skazaną później na karę śmierci w pierwszym procesie załogi Bergen-Belsen. Mandel jako „melomanka” troszczyła się o założoną przez nią w 1942 orkiestrę kobiecą "Mädchenorchester von Auschwitz", która towarzyszyła więźniom na apelach, przy egzekucjach, powrotach więźniów z pracy i przybyłym transportom. Członkinie orkiestry były stosunkowo lepiej traktowane niż inne więźniarki. Mieszkały w czystych barakach i miały lepsze wyżywienie. W 1944 Mandel została odznaczona wojennym Krzyżem Zasługi II klasy.
31 października 1944 została przeniesiona na stanowisko SS-Oberaufseherin do obozu Mühldorf, podobozu KZ Dachau. W obozie Auschwitz-Birkenau zastąpiła ją Elisabeth Volkenrath. W maju 1945 Mandel uciekła z Mühldorfu razem z komendantem obozu Langleistem w pobliskie Alpy. Wkrótce potem pojawiła się w rodzinnym Münzkirchen. Ojciec jednak odmówił jej przyjęcia w domu rodzinnym, dlatego szukała schronienia u swej siostry w pobliskim Luck.
10 sierpnia 1945 została schwytana i przesłuchana przez władze amerykańskie. Po wydaniu jej w listopadzie 1946 r. władzom polskim została osądzona przez Najwyższy Trybunał Narodowy w pierwszym procesie oświęcimskim. Uznana za winną, wobec ogromu popełnionych zbrodni, skazana została 22 grudnia 1947 na karę śmierci przez powieszenie. 24 stycznia 1948 r o wschodzie słońca (7:09) Maria Mandel oraz inni skazani: Arthur Liebehenschel, Hans Aumeier, Max Grabner, Karl Ernst Möckel zawiśli na szubienicy w więzieniu Montelupich w Krakowie. Ciało jej zostało przekazane do dyspozycji Akademii Medycznej w Krakowie jako materiał poglądowy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz